35 jaar!

 35 jaar!

Vandaag is het mijn 35ste verjaardag! Het is zo ver. Ik kan het niet ontkennen. Ik kan mijn hoofd langer in het zand steken. Het is nu eenmaal zo. Wat er zo bijzonder is aan mijn 35ste ten opzichte van 34ste kan ik niet vertellen. Er is niet veel veranderd. Toch steekt deze leeftijd me iets meer dan alle leeftijden tot nu toe. Wat het is weet ik niet. Het is misschien wel de wil en de wens om  iets te betekenen in de wereld. Om iets voor een ander te betekenen. Om de wereld een klein beetje mooier te maken. Ik heb mezelf voorgenomen om iets positief van deze mijlpaal in mijn leven te maken.

Ik ben een gelukkig mens. Ik heb een geweldige man die van me houdt, me ondersteunt in mijn gekkigheid, met troost wanneer dat nodig is en me laat lachen.  Ik ben moeder van een prachtige dochter die een zegen is mijn leven. Ze geeft me vreugde en leert me onvoorwaardelijke liefde. Ik heb een lieve familie en schoonfamilie die ervoor zorgen dat ik altijd basis heb om op terug te vallen. Ik heb lieve vrienden die inspirerend zijn en me nemen zoals ik ben. Ik heb een leuke baan, waarin ik uitdaging vindt en een bijdrage kan leveren aan de samenleving en mag samenwerken met leuke collega’s. Ik ben onderdeel van een kerk waar mensen komen die willen leven in vrede en liefde en begaan zijn met het lot van anderen. Ik heb deze blog als venster om mijn passie voor koken en schrijven te etaleren en om mijn woorden, smaak en ideeën te delen. En ik heb jou, als lezer en volger van mijn blog met wie ik deze dingen kan en mag delen. Ik ben een gelukkig en gezegend mens. Daar ben ik dankbaar voor.

Die dankbaarheid wilde ik delen en doorgeven. Gisteravond heb ik met zorg en liefde 35 cupcakes en muffins gebakken. Één voor elk levensjaar. 

Vanochtend werd ik wakker en was ik ineens 35. Manlief en dochterlief hadden een ontbijt op bed voor me gemaakt en ik kreeg een geweldig cadeau. Ik stond op en maakte me klaar. De 35 cupcakes en muffins hadden een speciale bestemming. We gingen op weg naar Stichting Het Kruispunt aan de Spoorstraat in Arnhem. Daar is de daklozenopvang. Ik wilde mijn verjaardag op een speciale manier beginnen. Niet alleen nemen van de wereld, maar ook teruggeven. Om 10.00 uur begint de inloop. Een vrijwilliger deed de deur open. Ik liep mee naar binnen. In de zaal waren al een paar mensen aanwezig. Ik vertelde dat ik vandaag jarig ben en dat ik graag vandaag bij het Kruispunt wilde trakteren. Ineens begonnen ze allemaal met een glimlach op het gezicht en met stralende ogen te zingen: “Er is een jarig…”. Ik werd verlegen en kreeg tranen in mijn ogen. Zo betekenisvol is een verjaardagslied nog nooit voor me geweest. 

 Ik ben dankbaar, dat ik 35 jaar ben!